zondag 29 november 2015

Rusthuis voor veganistische bejaarden

Ik ben nog jong, zowel van geest als lichaam, maar soms denk ik al wel eens aan de dag waarop ik echt oud ben en zorg nodig zal hebben.
Hoe moet dat??  Ik eet geen vlees, vis, eieren, melk, zuivel of zeevruchten.   Ik ben het gewoon om supergezonde, biologische en veelzijdige vegan maaltijden te eten.
Maar ik ken tot nog toe geen enkel rusthuis dat voor die behoeften catert.
De moemoe van mijn vriend verbleef onlangs voor een korte periode in zo n rusthuis.
Ik was eigenlijk blij verrast door de service daar:
Overal welkomstborden, kastjes en meubels uit de jaren 50, zodat de bejaarden zich thuis zouden voelen, vriendelijk lachend personeel dat de bewoners bij hun naam aansprak, enzovoort.
In het tijdschrift van het rusthuis las ik dat bejaarden zich konden opgeven om naar de kapper te gaan (voor een echte coupe moemoe, je kent dat wel), om te gaan kaarten, oogst inmaken, yoga, talen leren, ...
Ik concludeerde dat ik me als bejaarde best thuis zou kunnen voelen in zo n home.
Tot ik het menu zag.
Elke ochtend kon je kiezen tussen twee soorten beleg voor op de boterham.  Kaas of vlees, speculaaspasta of choco, confituur of smeerkaas, etc.
Vet, suiker, vlees, vis, of zuivel: allerlei dingen die ik niet eet.  Bovendien eet ik ook nooit brood (liever haver) s morgens...
 S middags kreeg je dan de gekende klassiekers: koninginnehapjes, gentse waterzooi, steak, ...:
Vlees, vis, gevogelte, enzovoort.
Aaah!
Bestaan er dan echt geen vegan bejaardentehuizen?  Is er hier iemand mee bezig?
Ik weet dat de organisatie Eva ooit een project heeft opgestart voor een home waar senioren zich echt thuis kunnen voelen, waar ze zich voor zover mogelijk nog "nuttig" kunnen maken, als ze dat willen, door de planten te verzorgen en de dieren te eten te geven enzovoort.  Maar hoever staat het daarmee?
In Nederland heb je Felixoord en aangrenzend woonpark Ommerhof, rusthuis en woonzorg voor bejaarde veggies, maar volgens het internet kampt de plek met financiele problemen...
Mocht iemand meer weten: vertel het hier, ajb!
Ps, lees ook mijn post over vegan ziekenhuiseten!

Rusthuis voor veganistische bejaarden

Ik ben nog jong, zowel van geest als lichaam, maar soms denk ik al wel eens aan de dag waarop ik echt oud ben en zorg nodig zal hebben.
Hoe moet dat??  Ik eet geen vlees, vis, eieren, melk, zuivel of zeevruchten.   Ik ben het gewoon om supergezonde, biologische en veelzijdige vegan maaltijden te eten.
Maar ik ken tot nog toe geen enkel rusthuis dat voor die behoeften catert.
De moemoe van mijn vriend verbleef onlangs voor een korte periode in zo n rusthuis.
Ik was eigenlijk blij verrast door de service daar:
Overal welkomstborden, kastjes en meubels uit de jaren 50, zodat de bejaarden zich thuis zouden voelen, vriendelijk lachend personeel dat de bewoners bij hun naam aansprak, enzovoort.
In het tijdschrift van het rusthuis las ik dat bejaarden zich konden opgeven om naar de kapper te gaan (voor een echte coupe moemoe, je kent dat wel), om te gaan kaarten, oogst inmaken, yoga, talen leren, ...
Ik concludeerde dat ik me als bejaarde best thuis zou kunnen voelen in zo n home.
Tot ik het menu zag.
Elke ochtend kon je kiezen tussen twee soorten beleg voor op de boterham.  Kaas of vlees, speculaaspasta of choco, confituur of smeerkaas, etc.
Vet, suiker, vlees, vis, of zuivel: allerlei dingen die ik niet eet.  Bovendien eet ik ook nooit brood (liever haver) s morgens...
 S middags kreeg je dan de gekende klassiekers: koninginnehapjes, gentse waterzooi, steak, ...:
Vlees, vis, gevogelte, enzovoort.
Aaah!
Bestaan er dan echt geen vegan bejaardentehuizen?  Is er hier iemand mee bezig?
Ik weet dat de organisatie Eva ooit een project heeft opgestart voor een home waar senioren zich echt thuis kunnen voelen, waar ze zich voor zover mogelijk nog "nuttig" kunnen maken, als ze dat willen, door de planten te verzorgen en de dieren te eten te geven enzovoort.  Maar hoever staat het daarmee?
In Nederland heb je Felixoord en aangrenzend woonpark Ommerhof, rusthuis en woonzorg voor bejaarde veggies, maar volgens het internet kampt de plek met financiele problemen...
Mocht iemand meer weten: vertel het hier, ajb!
Ps, lees ook mijn post over vegan ziekenhuiseten!

zondag 22 november 2015

Onafhankelijk worden van oorstokjes

Ik weet het, tis een rare titel.  Toch wou ik het graag even over oorstokjes hebben en hoe je van die rotdingen af kunt raken!
Ik waste vroeger mijn oren altijd gewoon met washandje, de natte punt van een handdoek, en onder de douche.  Een oor "kuist" namelijk zichzelf.
Bij een verhuis van een kennis kreeg ik, naast heel wat andere spullen, een doosje oorstokjes.  Ik probeerde zo n wattenstaafje uit en... raakte er verslaafd aan!
Het kan zo n deugd doen om in je oren te krabben met zo n staafje...
Maar eigenlijk is het helemaal niet goed voor je oor.  Het wattenstaafje duwt namelijk vuil en oorsmeer verder je gehoorgang in, zodat er zich een prop kan vormen.  Heel vervelend want het voelt raar en je hoort minder goed, en je kan er oorontstekingen door oplopen, en zelfs het trommelvlies ermee beschadigen.
Bovendien zijn wattenstaafjes vervuilend: kleine plastic onderdelen komen in zee en daarna in vissen - en vogelmagen terecht.
Toen mijn wattenstaafjesdoosje dus eindelijk op was, slaakte ik een zucht van verlichting: ik zou er absoluut nooit geen nieuwe meer kopen!  Maar ik moest wel een nieuwe manier vinden om mijn oor te reinigen, zonder dat ik het beschadig.
Een vriendin vertelde me dat ze amandel olie gebruikt.  Ze giet, heel eenvoudig, enkele druppels haar oor in terwijl ze op haar zij ligt.  De olie loopt het oor in.  Dan draait ze zich om en herhaalt het procede aan de andere kant.  De olie kan je met een schoon doekje opvangen.
De olie helpt het oor om vuil te verwijderen.  Het voelt ook goed aan - veel beter dan oorstokjes!
Ik gebruik nu dus een druppelteller en amandelolie.



Onafhankelijk worden van oorstokjes

Ik weet het, tis een rare titel.  Toch wou ik het graag even over oorstokjes hebben en hoe je van die rotdingen af kunt raken!
Ik waste vroeger mijn oren altijd gewoon met washandje, de natte punt van een handdoek, en onder de douche.  Een oor "kuist" namelijk zichzelf.
Bij een verhuis van een kennis kreeg ik, naast heel wat andere spullen, een doosje oorstokjes.  Ik probeerde zo n wattenstaafje uit en... raakte er verslaafd aan!
Het kan zo n deugd doen om in je oren te krabben met zo n staafje...
Maar eigenlijk is het helemaal niet goed voor je oor.  Het wattenstaafje duwt namelijk vuil en oorsmeer verder je gehoorgang in, zodat er zich een prop kan vormen.  Heel vervelend want het voelt raar en je hoort minder goed, en je kan er oorontstekingen door oplopen, en zelfs het trommelvlies ermee beschadigen.
Bovendien zijn wattenstaafjes vervuilend: kleine plastic onderdelen komen in zee en daarna in vissen - en vogelmagen terecht.
Toen mijn wattenstaafjesdoosje dus eindelijk op was, slaakte ik een zucht van verlichting: ik zou er absoluut nooit geen nieuwe meer kopen!  Maar ik moest wel een nieuwe manier vinden om mijn oor te reinigen, zonder dat ik het beschadig.
Een vriendin vertelde me dat ze amandel olie gebruikt.  Ze giet, heel eenvoudig, enkele druppels haar oor in terwijl ze op haar zij ligt.  De olie loopt het oor in.  Dan draait ze zich om en herhaalt het procede aan de andere kant.  De olie kan je met een schoon doekje opvangen.
De olie helpt het oor om vuil te verwijderen.  Het voelt ook goed aan - veel beter dan oorstokjes!
Ik gebruik nu dus een druppelteller en amandelolie.



zondag 15 november 2015

Maandag Peulvruchtendag!

Akkoord, "Maandag Peulvruchtendag" klinkt niet bepaald sexy, en toch vind ik het een geweldig concept!
Wij hebben thuis een "linzenkast": daarin staan, op dit moment:

-rode linzen
-mung dal
-urad dal
-gedroogde kikkererwten
-kikkererwten in glasbokaal, voorgekookt
-witte bonen in tomatensaus, in glasbokaal
-gedroogde sojabonen
-gedroogde tuinbonen
-gedroogde rode bonen
-adukibonen
-groene linzen
-bruine linzen



Je zegt nu misschien: wow, zoveel verschillende soorten, super!

Maar... In de praktijk gebruiken wij eigenlijk bijna altijd rode of gele linzen (klaar in een half uur, zonder voorweken) en voorgekookte kikkererwten en bonen in tomatensaus (die duurder zijn en meer verpakkingsafval "opleveren").
Ik had mij al een hele tijd geleden, nl van bij het schrijven van deze recensie over het boek "peulvruchten", voorgenomen om meer met bonen te koken.

Bonen en linzen zijn namelijk:

-super ongelofelijk niet te doen zo gezond
-zeer voedzaam en zeer eiwitrijk
-lekker
-heeeeeeeeeel lang houdbaar (niet onbelangrijk als je meer zelfvoorzienend wil leven, lees bv mijn post over hoe zelfvoorzienend we in feite zijn, met als een van de conclusies dat we niet zonder droogbonen kunnen)
-veelzijdig (je kan er zoveel mee doen, van balletjes en burgers tot soep en cake toe, check bv chocoladehummus, zoete en hartige bonenspread, en faux gras, ofwel joie gras!)
-goed voor de aarde (echt waar: het telen van bonen is goed voor de aarde, ze maken de grond waarin ze groeien vruchtbaarder, en daar help jij dus aan mee, als je bonen koopt, kookt of kweekt!
-goedkoop

Ik wilde dus vaker met linzen en bonen koken, maar ik besefte al gauw dat ik een knopje zou moeten omdraaien om in die missie te slagen.
Koken met peulvruchten is misschien makkelijk, maar het vraagt om voorbereiding, en daar lag de moeilijkheid voor mij.
Ik ben de laatste tijd enorm bezig met timemanagement.  Er is zoveel leuks te doen, maar het huishouden en de tuin moeten onderhouden worden, en daarnaast heb ik ook nog mijn betaalde job.
Om mijn tijd zo efficient mogelijk in te plannen en er zoveel mogelijk uit te halen ben ik dus naarstig op zoek naar manieren om meer en of beter te kunnen doen en zijn.

Wat was het probleem met mij en de bonen?
Dat laten weken, en die lange kooktijden.  Op zich hebben wij een snelkookpan, dus zo n probleem hoeft het niet te zijn, maar toch was dat de reden: tijd.
Nu ben ik een heel impulsieve kok.
Ik bedenk vaak pas vijf minuten voor ik begin te koken wat ik zal klaarmaken, en ik improviseer a la minute.  Vaak is dat leuk, en creatief, soms is het stresserend: oh jee, wat moet ik nu weer koken??

Ik probeerde die twee issues (keuzestress bij het koken en geen tijd om bonen voor te weken) samen te laten werken tot ze een oplossing vormden: ik besloot me aan een weekmenu, op voorhand gepland, te wagen.  Mijn vriend en ik wisselen elkaar af wat koken en werken betreft, dus gaat het voor mij in de praktijk slechts om een drietal geplande kookdagen per week.

Zo n weekmenu biedt heel wat voordelen:

-geen keuzestress meer op het kookmoment zelf: zekerheid, dus
-tijdswinst, daardoor
-met een beetje planning kan je zeker geld besparen
-voor mij persoonlijk is het maken van een weekmenu een leuke en geldige reden om eindelijk eens door mijn gigantische voorraad opgespaarde recepten en kookboeken te bladeren, en nu eindelijk de knoop door te hakken: dit maak ik!  Zie ook het leuke initiatief de kookboekenchallenge van o.a. Fiekefatjerietjes.  Het is een aanzet tot het gebruiken van voedingswaren die al een tijdje in je voorraadkast staan te verkommeren.
-door al die nieuwe recepten leer ik een hoop nieuwe smaken kennen en doe ik heel wat inspiratie op!

En dus kwam ik op het idee van een Maandag Peulvruchtendag!

Ik heb al de lekkerste dingen gegeten!

Hoe doe je het?

Kookweekplan:
1. Kies een avond uit waarop je je weekplan en je weekmenu maakt.  Voor mij is dat zondagavond.
2. Denk na over wat je in huis hebt en vertrek vanuit die ingredienten.
 Ik check mijn voorraadkast, en ik ben begonnen bij net die zaken die ik al eeuwen had staan en waar ik zelden mee kookte.  Kikkererwtenmeel leidde me naar deze superlekkere vegan gevulde omelet, sojabonen naar kofta in pikante tomatensaus (vegan gehaktballetjes), pindanootjes naar deze onweerstaanbaar lekkere pad thai!
Check zeker ook je tuin, of de verswaren die je in huis hebt: waar is er op dit moment veel van?
3. Zoek een recept met de gekozen ingredienten in je kookboeken, receptenschrift of op het internet.
4. Heb je van niks te veel?  Zoek dan naar iets waar je gewoon naar verlangt.  Of al lang niet meer gemaakt hebt.  Bij mij was dat deze lasagne.  Wat een plan!
5. Geniet van het verlangen naar het lekkere eten dat je gaat maken!
6. Haal eventueel extra ingreds in huis.
7. Zet op het moment zelf alle benodigdheden samen klaar en start to cook!

Maandag Peulvruchtendag
Hoe doe je het?
1. Op jouw uitgekozen dag (bij mij dus zondagavond) heb je s avonds je kookplan opgesteld, idealiter met een op voorhand geplande linzenschotel op maandag (of een andere dag, uiteraard ;).
2. Je neemt de benodigde hoeveelheid gedroogde bonen of linzen en laat ze de hele nacht weken.
3. De volgende ochtend spoel je ze en giet je er nieuw water overheen.  In een snelkookpan hoef je de linzen slechts tien a twintig minuten te koken (bv voor je werk, reken wel nog de opwarmtijd van het water erbij vooraleer het kookt).  Daarna zet je het vuur uit en laat je de snelkookpan gewoon met deksel dicht staan, tot s avonds.  Grote kans dat je bonen of linzen dan gaar zijn!
4. S avonds kan je verder koken.
5. Gedurende de week denk je na over een volgende bonensoort die je wil uitproberen!

Wat ik al gekookt heb voor Peulvruchten Maandag:

-ik begon met heel simpele dingen:

1.chili sin carne met gedroogde rode bonen
2.de overheerlijke pompoenlasagne met rode linzen van Eva
3.sojabonen kofta (balletjes in pikante saus)
4.sojabonen curry

Wordt vervolgd!

zaterdag 7 november 2015

Gembersnoepjes zelf maken

Als kind heb ik waarschijnlijk een aantal volledige snoepwinkels aan suikergoed opgegeten.  Ik kan nog steeds lyrisch worden bij de gedachte aan viooltjesdropjes, vampierentanden, zure matten, zuurtjes, dropwielen, etc etc.
Ik verzamel al jaren recepten om zelf snoep te maken, maar veel heb ik er nog niet van uitgeprobeerd...
Tegenwoordig probeer ik minder suiker te eten, omdat ik merk dat het niet goed voor me is.
Maar aangezien ik snipverkouden ben (ik ben niet bezig geweest met me preventief tegen verkoudheid te beschermen aan de hand van deze middeltjes) heb ik nu het perfecte excuus om snoep te maken: ik wil iets dat goed is voor de keel.
Gember lost slijmen op en maakt dat je weer kan ademen.  Het schijnt ook heel goed te zijn tegen misselijkheid.

Ik probeerde drie recepten uit:

Gember Karamel (naar een recept van Melanie Wenzel in het boek De beste recepten met geneeskrachtige kruiden en planten)
Nodig:
-100 gr suiker
-2 el geraspte gember
-bakpapier
Hoe maak je het?
1. Verhit de suiker in een pannetje op laag vuur, roer vaak en laat smelten tot karamel.
2. Voeg de gember toe, draag keukenhandschoenen en wees voorzichtig, want het kan spatten en blijft lang heet.
3. Laat mbv een houten lepel suikergembermengsel op een met bakpapier beklede bakplaat vallen.
4. Kom NIET in de verleiding nu al te proeven, suiker blijft langer heet dan je denkt en je kan je er lelijk aan verbranden.
5. Laat iets afkoelen, en rol dan de snoep in de gewenste vorm.
Opmerkingen:
Het is mij nog nooit gelukt om echt kneedbare snoepjes via deze methode te maken - geen idee wat er misloopt.  Bij mij zijn de karamellen altijd erg plakkerig en loperig.  Wel waren de snoepjes lekker "straf" en zoet, deed deugd aan de keel.




Gember Wijngommetjes (gebaseerd op het recept eigengemaakte winegums uit Gezond Trakteren van Amber Albarda
Nodig:
-50 ml agavesiroop
-stuk gember van ongeveer 5 cm, hoeft niet geschild te worden als het biologische is
-stuk of 4 appels
-1 el appelazijn (het oorspronkelijke recept gebruikt limoensap, wat waarschijnlijk een veel betere smaak geeft, maar ik gebruikte wat ik in huis had)
-sapcentrifuge
-1,5 tl agar agar
-vormpjes
-een zeef
Hoe maak je het?
1. Pers de appels en de gember tot je 90 ml sap hebt, en 75 gr pulp.  Vermeng.
2. Roer de appelazijn erdoor.
3. Breng het sapmengsel met de agar agar aan de kook.
4. Roer pas wanneer het begint te koken.
5. Blijf roeren tot de consistentie dikker wordt.
6. Doe in mallen, of op een plaat.
Opmerkingen:
Lekkere en ietwat gezondere snoepjes (want agave blijft ook een suiker), maar de smaak is nog voor verbetering vatbaar.  Ik beschouw ze hoedanook eerder als medicijn dan als tussendoortje.






Gember/Citroen jello (gebaseerde op het recept kruidengommetjes tegen misselijkheid van Nathalie en Sarah Schrauwen uit Handboek voor de Thuisdrogist
Nodig:
-5 centimeter gember, geraspt
-350 ml water
-rasp van 1 bio citroen
-sap van 1 bio citroen
-1,5 tl agar agar
-vormpjes
-zeef
Hoe maak je het?
1.Breng water met gember en citroen in aan de kook.
2. Maak er een sterke thee van.  Laat minstens tien minuten koken.  Ik liet het mengsel nog de hele nacht trekken, en bracht het s ochtends weer aan de kook.
3. Zeef.
4. Breng de vloeistof opnieuw aan de kook.
5. Voeg citroensap en agar toe.  Roer.
6. Haal van het vuur wanneer je merkt dat het lichtjes dikker wordt.
7. Giet in vormpjes.
8. Laat afkoelen en uitharden.
Opmerkingen:
Wow, wat een cool product is agar agar! Ik verkreeg een soort gemberdrilpudding.  De smaak is zeker nog voor verbetering vatbaar, ik proefde er met name de agar agar in door en het was niet zo zoet.  Maar opnieuw: ik beschouw het eerder als een geneesmiddel.









Wie een recept voor een gember zuigtabletje of keelpastille kent, laat het me alsjeblieft weten!
*Hatsjoe*...

zondag 1 november 2015

Dit moet er even uit.


Ik wil het even hebben over een recente ontwikkeling die me woest maakt.  Niet alleen woest, ook triest, wanhopig, machteloos - en gefrustreerd.  Onlangs fietste ik langs de straat, en een grote vrachtwagen reed me voorbij.  Er stond een getekend, lachend roze varken op afgebeeld, en in de gauwte kon ik ook "veetransport" lezen.
Deze vrachtwagen was in een mooi, mat egaal grijs geverfd, en hij was langs alle kanten dicht.
De laatste tijd heb ik veel van zulke veetransport vrachtwagens gezien, en weet je wat me opviel?  Die vrachtwagens zien er heel anders uit dan vroeger.  Ze zijn veranderd.
Nog niet zo lang geleden kon je een camion die levende dieren naar de slachtbank vervoerde heel duidelijk herkennen.  Zulke vrachtwagens hadden langs weerskanten metalen spijlen steken, waartussen je de opeengepakte lijven van dieren kon zien.  Vaak heb ik zo varkens en koeien zien vervoerd worden.  Ik kon hen ruiken (het stonk), ik kon hen horen, en ik kon hen, door die spijlen dan wel in stukjes en beetjes, zien.
Maar het lijkt er op alsof de vleesindustrie veel geld heeft uitgegeven om de oude, "doorzichtige" vrachtwagens te doen verdwijnen, en dat ze nu in de plaats heel gewoon uitziende, netjes grijs geverfde en anonieme trucks gebruiken.
Er bestaat een gezegde: als de slachthuizen van glas waren, dan zouden mensen veel minder of geen vlees meer eten.
Zou datzelfde principe achter de transformatie van het veetransportvervoer kunnen zitten, denk je?
Zo van: hoe minder de mensen zien, hoe minder ze geconfronteerd worden met de misdaad - jazeker, de misdaad - van wat wij, de vleesindustrie, hier doen, hoe langer ze ons blijven sponsoren door ons vlees te kopen?
Karin Duve van het boek "fatsoenlijk eten" verwoorrdde het zo: het is niet omdat iedereen eraan meedoet, dat een misdaad geen misdaad is...
Een week geleden reden wij naar huis, we zaten vast achter een grote, anonieme vrachtwagen, we reden bergop.
Uit de vrachtwagen voor ons kwam een straal - water? - gespoten.  Het lekte bergaf in een spoor, voor ons uit.  Vreemd.  Toen pas zagen we de letters "veetransport" op de achterzijde van die truck staan.  Er waren geen spijlen meer om de koeien tussendoor te kunnen zien.  Maar hun ontlasting verraadde de sinistere vracht van deze er verder netjes uitziende vrachtwagen.  Hoewel, ontlasting?  Plots werd de stroom dikker, en we zagen de kleur veranderen, en de consistentie.  Overgeefsel.
Van doodsbange runderen die, veel te dicht opeengepakt en in het donker tegen een voor hun ongekende snelheid naar een onbekende bestemming worden vervoerd.
Het feit dat de vleesindustrie haar uiterste best doet om het lijden van onschuldige dieren aan ons zicht te onttrekken via fancy nieuwe vrachtwagens doet mij misselijk worden.
En vandaar deze tekst.
Ik bijt vaak op mijn tong.  Ik weet dat ik andere mensen oneindig veel meer motiveer om voor een plantaardige levenswijze te kiezen door hen niet op de nadelen van vlees eten, maar wel op de voordelen van vegan eten te wijzen: door te laten zien hoe lekker ik eet, hoe fijn ik het heb, hoe gelukkig ik ben.  Dat heb ik van the vegan strategist, link hier, de wat mij betreft beste nu levende filosoof.
Maar tegelijkertijd is er altijd het besef: het is nu dat dieren lijden.  Het is nu dat er mensen honger lijden, omdat koeien in onze contreien graan en soja uit hun velden opeten.  Het is nu dat er elke dag meer van onze wereld bedolven wordt onder vergiftigende mestoverschotten.  Het is nu...
Daarom zou ik graag, voor een keer, willen vragen om niet onverschillig te zijn.
Om vandaag dat kleine stapje te nemen: maak je volgende maaltijd plantaardig.
Veel plantaardig plezier toegewenst!






Dit moet er even uit.


Ik wil het even hebben over een recente ontwikkeling die me woest maakt.  Niet alleen woest, ook triest, wanhopig, machteloos - en gefrustreerd.  Onlangs fietste ik langs de straat, en een grote vrachtwagen reed me voorbij.  Er stond een getekend, lachend roze varken op afgebeeld, en in de gauwte kon ik ook "veetransport" lezen.
Deze vrachtwagen was in een mooi, mat egaal grijs geverfd, en hij was langs alle kanten dicht.
De laatste tijd heb ik veel van zulke veetransport vrachtwagens gezien, en weet je wat me opviel?  Die vrachtwagens zien er heel anders uit dan vroeger.  Ze zijn veranderd.
Nog niet zo lang geleden kon je een camion die levende dieren naar de slachtbank vervoerde heel duidelijk herkennen.  Zulke vrachtwagens hadden langs weerskanten metalen spijlen steken, waartussen je de opeengepakte lijven van dieren kon zien.  Vaak heb ik zo varkens en koeien zien vervoerd worden.  Ik kon hen ruiken (het stonk), ik kon hen horen, en ik kon hen, door die spijlen dan wel in stukjes en beetjes, zien.
Maar het lijkt er op alsof de vleesindustrie veel geld heeft uitgegeven om de oude, "doorzichtige" vrachtwagens te doen verdwijnen, en dat ze nu in de plaats heel gewoon uitziende, netjes grijs geverfde en anonieme trucks gebruiken.
Er bestaat een gezegde: als de slachthuizen van glas waren, dan zouden mensen veel minder of geen vlees meer eten.
Zou datzelfde principe achter de transformatie van het veetransportvervoer kunnen zitten, denk je?
Zo van: hoe minder de mensen zien, hoe minder ze geconfronteerd worden met de misdaad - jazeker, de misdaad - van wat wij, de vleesindustrie, hier doen, hoe langer ze ons blijven sponsoren door ons vlees te kopen?
Karin Duve van het boek "fatsoenlijk eten" verwoorrdde het zo: het is niet omdat iedereen eraan meedoet, dat een misdaad geen misdaad is...
Een week geleden reden wij naar huis, we zaten vast achter een grote, anonieme vrachtwagen, we reden bergop.
Uit de vrachtwagen voor ons kwam een straal - water? - gespoten.  Het lekte bergaf in een spoor, voor ons uit.  Vreemd.  Toen pas zagen we de letters "veetransport" op de achterzijde van die truck staan.  Er waren geen spijlen meer om de koeien tussendoor te kunnen zien.  Maar hun ontlasting verraadde de sinistere vracht van deze er verder netjes uitziende vrachtwagen.  Hoewel, ontlasting?  Plots werd de stroom dikker, en we zagen de kleur veranderen, en de consistentie.  Overgeefsel.
Van doodsbange runderen die, veel te dicht opeengepakt en in het donker tegen een voor hun ongekende snelheid naar een onbekende bestemming worden vervoerd.
Het feit dat de vleesindustrie haar uiterste best doet om het lijden van onschuldige dieren aan ons zicht te onttrekken via fancy nieuwe vrachtwagens doet mij misselijk worden.
En vandaar deze tekst.
Ik bijt vaak op mijn tong.  Ik weet dat ik andere mensen oneindig veel meer motiveer om voor een plantaardige levenswijze te kiezen door hen niet op de nadelen van vlees eten, maar wel op de voordelen van vegan eten te wijzen: door te laten zien hoe lekker ik eet, hoe fijn ik het heb, hoe gelukkig ik ben.  Dat heb ik van the vegan strategist, link hier, de wat mij betreft beste nu levende filosoof.
Maar tegelijkertijd is er altijd het besef: het is nu dat dieren lijden.  Het is nu dat er mensen honger lijden, omdat koeien in onze contreien graan en soja uit hun velden opeten.  Het is nu dat er elke dag meer van onze wereld bedolven wordt onder vergiftigende mestoverschotten.  Het is nu...
Daarom zou ik graag, voor een keer, willen vragen om niet onverschillig te zijn.
Om vandaag dat kleine stapje te nemen: maak je volgende maaltijd plantaardig.
Veel plantaardig plezier toegewenst!